پرورش مرغ بومی از گذشته‌های دور در ایران رایج بوده است. خانواده‌های روستایی و عشایری، با نگهداری تعدادی مرغ و خروس، آن‌ها را پرورش می‌دادند و با استفاده از گوشت، تخم و پر آن‌ها، بخشی از نیازهای افراد خانواده را برطرف می‌کردند. همچنین مازاد تولید مرغ و تخم‌مرغ خود را به شهرها برده و می‌فروختند. امروزه نیز در بیشتر روستاهای کشور با کمترین هزینه و امکانات، پرورش مرغ بومی به صورت گله‌های کوچک انجام می‌شود. دلایل اهمیت پرورش و نگهداری مرغ بومی در روستاها حفظ ذخایر پرارزش ژنتیکی مرغ‌های بومی، بهبود تغذیه روستاییان، ایجاد اشتغال و بهبود درآمد آنان. کاهش بخشی از نیاز کشور به مواد خوراکی طیور مثل ذرت، سویا، گندم، جو و … که از خارج تأمین می‌شود. مقاومت مرغ بومی در برابر شرایط نامساعد زیستی و بیماری‌ها. امکان نگهداری مرغ بومی، با کمترین هزینه و فقط با مصرف باقیمانده سفره و ضایعات کشاورزی. مقبولیت تولیدات طیور بومی به عنوان محصول ارگانیک ( که بدون استفاده از دارو پرورش یافته‌اند ) در میان مصرف کنندگان. بیشتر بودن مزیت پرورش مرغ بومی در بستر، نسبت به نگهداری در قفس. گوشت مرغ و تخم‌مرغ دارای ارزش غذایی زیادی بوده و تأمین‌کننده پروتئین حیوانی روستاییان می‌باشد. تهیه محل و جایگاه پرورش مرغ، برای روستاییان بسیار آسان‌تر از فراهم‌کردن محل و جایگاه برای پرورش دیگر حیوانات اهلی می‌باشد. نگهداری و پرورش مرغ‌های بومی، به دلیل نیاز نداشتن به امکانات و تجهیزاتی که در پرورش مرغ‌های صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرند و نیز داشتن مقاومت بیشتر و سازگاری با اقلیم بومی، آسان‌تر است. خانوارهای روستایی فاقد زمین نیز، توانایی نگهداری از چند قطعه مرغ را با حداقل امکانات دارند. زنان و دختران روستایی به عنوان نیروی کار مناسب می‌توانند مدیریت و نگهداری از یک گله کوچک مرغ را برعهده گیرند که درآمد جنبی حاصل از آن، در اقتصاد خانوار روستایی اهمیت زیادی دارد. پرورش مرغ بومی و تولیدات ان، واحد تولیدی کوچکی را به‌وجود می‌آورد که نیاز به فناوری خاصی ندارد. با نگهداری و پرورش طیور، خانوار روستایی به‌ویژه کودکان، بیش از پیش با پرندگان خو می‌گیرند و می‌تواند سرگرمی خوبی برای آنان باشد.
